به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ اگر چه سال های زیادی از انقلاب اسلامی می گذرد و نوای استقلال خواهی مردم ایران ، بسیاری از ارکان حکومتی این سرزمین را در برابر خطرات درونی و بیرونی حفاظت کرده است لکن قسمت های مهمی از وجوه استقلال خواهی ملت ما به کلی مغفول مانده . غفلتی که چیزی جز ضرر عاید ملت نمی کند و نهایتا امنیت مردم این سرزمین را مورد تهدید قرار می دهد. روند گسترده ی تحویل اطلاعات سلامت به سازمان جهانی بهداشت (WHO) و دریافت برنامه های کلان نظام سلامت از این سازمان ، ساز و کار استقلال ملت ایران در نظام سلامت را مختل کرده است.
ضعف داخلی و سواستفاده خارجی
ضعف نظام سلامت در تکمیل حلقه های اصلی برقراری نظم مدیریتی ؛ مانند در دست نبودن پروتکل های مدون درمانی ، نبود کارگروه های تصمیم سازی نظام سلامت ، ناکارآمدی سیستم حاکم بر فرهنگستان پزشکی و به تبع آن عدم وجود برنامه های کلان داخلی برای مدیریت و سازمان دهی نظام سلامت ، کشور را - همان گونه که مجله ی علمی فرهنگستان پزشکی کشور تلویحا اذعان می دارد - ناچار به پایمال کردن اصول بنیادین استقلال و پناه بردن همیشگی سیستم به برنامه های جایگزین اعلام شده از طرف سازمان جهانی بهداشت می کند .
این عدم استقلال منجر به ایجاد حفرات عدیده ی امنیتی در نظام سلامت کشور شده است . اجرای بی کم و کاست برنامه های کلان WHO - در کنار خلا برنامه های داخلی - ایران را به کشوری فاقد تصمیم سازی های کلان و یک مجری صرف برای اوامر برنامهریزان غربی تبدیل کرده است اگر چه این واژگان زیبنده ی سخن نیست اما ناچاریم از اینکه اعلام کنیم جمهوری اسلامی ایران طی روند عدم استقلال نظام سلامت، اطلاعات حائز اهمیتی را از دست می دهد و موجبات خطرات امنیتی فراوانی را فراهم می کند.
ارائه داوطلبانه اطلاعات به سازمان‌های جهانی غیر مطمئن
سازمان جهانی بهداشت با دریافت جزئی ترین آمار شیوع بیماری ها در کشور ، به خوبی از ریزترین جزئیات میزان بیماری های کشور اطلاع دارد و شاید بهتر از بعضی از مدیران نظام سلامت از پیچیدگی های گستره ی اپیدمیولوژیک کشور با خبر باشد. اطلاعات سلامتی مردم که از دقیق ترین اطلاعات مربوط به سبک زندگی مردم آغاز می شود و کوچک ترین اطلاعات لازم برای تحلیل رفتاری مردم ایران را در بر می گیرد؛ نمی تواند بدون خطر، سر از نهاد های تحلیلی و تصمیم سازی غرب در آورد . نمی توان با ساده انگاری از این موضوع غفلت کرد که ما بعد از طی این همه از فرآیند های تحویل داده های امنیتی سلامت به بیگانگان ، دوباره از برنامه های کلانی که همانان با توجه به تحلیل همین داده ها برای ما نوشته اند استفاده می کنیم .
شاخصه های آماری سلامت در ایران که به عنوان دستاویز های اولیه ی اطلاعات علمی و به صورت پیش فرض در سایت دفتر نمایندگی این سازمان در تهران به ثبت رسیده ؛ موارد مختلفی من جمله ، آمار زاد و ولد ، سرانه ی ناخالص ملی ، اطلاعات اقتصادی اجتماعی ، دسترسی و میزان پراکندگی کادر درمانی و آمار اپیدمی های کشور را شامل می گردد . این طیف گسترده از اطلاعات ملی می تواند به راحتی بر علیه خود ملت ایران استفاده شود و در راستای عادی سازی حملات بیوتروریستی ( اعم از میکروبی ، ویروسی و ... ) به کار رود .
خطر ارسال داده های سلامت مردم ایران به مراکز سیاست گزاری خارجی ، به « سهولت در انجام حملات بیوتروریستی » محدود نمی شود و با در نظر گرفتن نقش ِ محور های مختلف سلامت مانند جنبه های روان–تنی و سبک زندگی ، قضیه پیچیده تر می گردد . در نظر داشته باشید که هر گونه پایه ریزی جهت مدیریت تهاجم فرهنگی به شناخت روانی کافی از جمعیت مورد تهاجم نیاز دارد و ادامه داشتن چنین تهاجمی به تحلیل های پیاپی آمارهای روانشناختی به روز محتاج است.
جمع آوری اطلاعات پزشکی کاری علمی یا عملی برخلاف امنیت کشور؟
این آمار باید به طریقی تهیه شود. متاسفانه نظام سلامت نسبت به یک جاسوس و یک پزشک متخصص یکسان عمل می‌کند و به همه ی افراد دسترسی مشابهی می‌دهد. تقریبا تمامی افراد -بالاخص افراد تحصیل کرده ی رشته های علوم پزشکی - می توانند با چند پرسش نامه ، اطلاعات مربوط به سلامتی مردم را جمع آوری کنند و این جدای از روند گزارش های دائمی وزارت بهداشت به سازمان جهانی است . شاید بتوان به جرات فرآیند ارسال اطلاعات به غرب و گرفتن برنامه های راهبردی حاصله از تحلیل اطلاعات مان توسط بیگانگان را سیاسی‌ترین شوخی و یا مضحک ترین‌سیاست اجرایی قرن اخیر لقب داد. فرآیندی که به سادگی هر چه تمام‌تر ایران را در دام سیاست‌های استعماری غرب قرار می‌دهد و سهولت دسترسی به اطلاعات پایه‌ی شروع جنگ نرم – اطلاعات روانشناختی و تربیتی – را فراهم می‌کند و باعث می‌شود که از خود اینگونه سوال کنیم که آیا سیستم نسبتا گنگ بهداشت کشور امکان حراست بی دردسر از اطلاعات مجموعه‌ی بیماران کشور را دارا است ؟ و آیا زمان آن نرسیده تا دولت با تدوین پروتکل های مناسب از دردسر سازی های نظام سلامت جلوگیری کند ؟
